برگزاری دهمین سالگرد اجلاس اجرایی‌شدن کنوانسیون بین‌المللی منع تکثیر سلاح‌های شیمیایی طی روزهای قبل در تهران، بهانه‌ای برای تجدید خاطره‌ای تلخ در خصوص یک خیانت‌ورزی دیپلماتیک علیه ملت ایران و به خصوص صدها هزار مصدوم و جانباز شیمیایی کشور است.

 سال‌ها بعد از خاتمه جنگ تحمیلی و استفاده صدام از سلاح‌های شیمیایی علیه نظامیان و غیرنظامیان ایرانی، این اضطراب در مقامات اسرائیل بوجود آمد که امکان استفاده این سلاح توسط صدام علیه اسرائیل نیز وجود دارد چرا که صدام ثابت کرده بود آن قدر جویای نام هست که با شلیک چند موشک به سمت اسرائیل، بخواهد وجهه‌ای برای خود در میان کشورهای مسلمان دست و پا کند.

 به همین خاطر مذاکرات مربوط به معاهده منع تکثیر سلاح‌های شیمیایی که در جریان جنگ ایران و عراق علی‌رغم اعتراضات مقامات کشورمان متوقف بود و به نتیجه نمی‌رسید، ازسال 1369 به صورت معجزه‌آسا به راه افتاد.

 اما این پیوستن ایران به معاهده مذکور بود که می‌توانست سیر تدوین آن را سرعت بخشد. کشورهای غربی برای مشروعیت بخشیدن به معاهده منع تکثیر سلاح‌های شیمیایی، به مظلومیت مصدومان و جانبازان شیمیایی ایران، به عنوان آخرین قربانیان این سلاح در عصر حاضر نیاز داشتند.

 در همین گیر و دار، فرصت‌طلبان غربی که هدف اصلی خود در تدوین معاهده را خلع سلاح صدام و اعطای امنیت به اسرائیل قرار داده بودند، از ایران خواستند تا با پیوستن به این معاهده، مثلاً بتواند حقوق جانبازان و مصدومان را احیا کند.

 تمام مذاکرات مربوط به پیوستن ایران به این معاهده توسط سیروس ن و دیگر همکاران وی انجام شد. واقعیت این بود که هیچکس جز سیروس ن. هم نمی‌توانست بهترین نحوه از همکاری با غرب را به نمایش بگذارد و مسئولان کشور را به پیوستن ایران و همکاری با این معاهده متقاعد نماید.

 همین‌طور هم شد و همکاری‌های ایران با این نهاد بین‌المللی به تدوین آن سرعت بخشید. هر موقع از سوی ایران تاخیر و توقفی ایجاد می‌شد، دیپلمات‌های دلسوزمان یادآور می‌شدند که چنین معاهده‌ای به نفع جانبازان و مصدومان ما و اقدامی بر علیه صدام است. در حالی که این‌بار اسرائیل در معرض خطر بود و نه ایران؛   ادامه مطلب